Co to są kraje trzecie?
Kraje trzecie to termin, który odnosi się do krajów spoza Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). W kontekście ochrony danych osobowych, kraje trzecie stanowią wyzwanie dla organizacji, które przetwarzają dane osobowe, gdyż przepisy dotyczące ochrony danych osobowych w tych krajach mogą się znacznie różnić od standardów obowiązujących w UE.
W przypadku transferu danych osobowych do krajów trzecich, organizacje są zobowiązane do przestrzegania wymogów ustawy o ochronie danych osobowych oraz Ogólnego Rozporządzenia o Ochronie Danych (RODO). Zgodnie z RODO, dane osobowe mogą być przekazywane do krajów trzecich tylko wtedy, gdy zapewni się odpowiedni poziom ochrony danych osobowych, a przepisy krajowe zostaną spełnione. Odpowiedni poziom ochrony danych osobowych może zostać zapewniony przez:
– Decyzję Komisji Europejskiej stwierdzającą, że kraj trzeci zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych osobowych;
– Uzyskanie stosownych zezwoleń lub umów z podmiotami w kraju trzecim, które są odpowiedzialne za przetwarzanie danych osobowych.
Ponadto, istnieją mechanizmy, które mogą pomóc organizacjom przekazywać dane osobowe do krajów trzecich w sposób zgodny z przepisami. Jednym z nich są standardowe klauzule umowne, które zawierają zobowiązania dotyczące ochrony danych osobowych, a które mogą być wykorzystane do zapewnienia adekwatnego poziomu ochrony danych osobowych w kraju trzecim. W RODO przewidziane są również mechanizmy takie jak tarcza prywatności (Privacy Shield) oraz mechanizmy BCR (Binding Corporate Rules), które również służą zapewnieniu odpowiedniego poziomu ochrony danych osobowych w kraju trzecim.
Inspektor danych jest osobą, która ma na celu zapewnienie przestrzegania przepisów o ochronie danych w organizacjach. Inspektor ochrony danych osobowych powinien wykazywać się niezależnością, wiedzą w dziedzinie prawa ochrony danych osobowych oraz zdolnością do wykonywania swoich zadań w sposób niezależny. Inspektorzy danych również zajmują się transferem danych osobowych do krajów trzecich i są odpowiedzialne za zapewnienie, że przepisy krajowe oraz RODO są przestrzegane.
Wszystkie organizacje, które przetwarzają dane osobowe, powinny być świadome, że przepisy dotyczące ochrony danych w krajach trzecich mogą się znacznie różnić od standardów obowiązujących w UE, a więc należy przykładać odpowiednią wagę do przestrzegania przepisów o ochronie danych, zwłaszcza gdy jest mowa o transferze danych poza granice UE lub EOG. Inspektorzy danych powinni poświęcać szczególną uwagę na monitorowanie transferu danych do krajów trzecich i stosowanie odpowiednich mechanizmów zapewniających adekwatny poziom ochrony danych osobowych. Dzięki temu będzie można uniknąć konsekwencji wynikających ze złamania przepisów o ochronie danych osobowych, w tym sankcji finansowych i reputacyjnych.
Dlaczego przekazywanie danych do krajów trzecich jest problematyczne?
Przekazywanie danych osobowych do krajów trzecich jest problematyczne z kilku powodów. Po pierwsze, w krajach tych często nie obowiązują tak restrykcyjne przepisy dotyczące ochrony prywatności, jak w krajach Unii Europejskiej. Oznacza to, że dane osobowe, które tam trafią, mogą być mniej bezpieczne niż w przypadku przetwarzania ich w kraju członkowskim UE.
Dodatkowo, kraje trzecie nie zawsze posiadają takie same standardy w zakresie ochrony danych intelktualnych i nie chronią ich w taki sam sposób jak kraje UE. Może to prowadzić do sytuacji, w których dane te zostaną wykorzystane niezgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem lub nawet kradzione i sprzedawane na rynku czarnym.
Kolejnym problemem jest fakt, że kraje te często są bardziej skłonne do monitorowania i inwigilacji swoich obywateli, co może prowadzić do naruszania prywatności i wolności obywatelskich. Jest to szczególnie istotne w kontekście przekazywania danych z krajów UE, gdzie ochrona prywatności jest jednym z fundamentów systemu prawnego.
Ostatecznie, przekazywanie danych do krajów trzecich może prowadzić do kłopotów związanych z egzekwowaniem przepisów dotyczących ochrony danych. Jeśli dane te zostaną wykorzystane niezgodnie z przepisami, zidentyfikowanie i ukaranie sprawców może okazać się trudne lub wręcz niemożliwe.
Wszystkie powyższe problemy skłaniają wiele firm i organizacji do wyboru lokalnych dostawców usług przetwarzania danych, którzy działają w ramach UE. Dla inspektora danych osobowych jest to jedna z kluczowych decyzji, którą musi podejmować, aby zapewnić skuteczną ochronę danych osobowych. Przekazywanie danych do krajów trzecich wymaga skrupulatnej analizy i oceny ryzyka, aby uniknąć niepotrzebnych kłopotów.
Jakie wymagania wobec przekazywania danych do krajów trzecich stawia RODO?
RODO (rozporządzenie o ochronie danych osobowych) wprowadza regulacje dotyczące przekazywania danych do krajów trzecich czyli państw spoza Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Przekazywanie danych do krajów trzecich jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy kraj, do którego są przekazywane dane, zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Przekazywanie danych bez odpowiedniej ochrony może naruszać prawa i wolności osób, których dane dotyczą. Z tego powodu RODO wymaga, aby podmiot przetwarzający dane, przed przekazaniem ich do kraju trzeciego, dokładnie przeanalizował, czy ten kraj zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Jeśli kraj trzeci ma odpowiedni poziom ochrony danych, przekazywanie danych do tego kraju jest uznawane za dopuszczalne. W przypadku, gdy taki poziom ochrony nie jest zapewniony, można przekazywać dane w oparciu o dodatkowe środki ochrony. Jednym z takich środków mogą być standardowe klauzule umowne, które zapewniają odpowiedni poziom ochrony danych osobowych.
Standardowe klauzule umowne to standardowy wzór umowy, określający prawa i obowiązki stron w zakresie przetwarzania danych osobowych. Standardowe klauzule umowne muszą być zatwierdzone przez Komisję Europejską i stosowane bez zmian.
Przekazywanie danych do krajów trzecich w oparciu o standardowe klauzule umowne wymaga specjalnego zezwolenia organu nadzorczego w zakresie ochrony danych osobowych. Organ ten ocenia, czy dodatkowe środki ochrony wystarczająco ułatwiają zapewnienie odpowiedniego poziomu ochrony danych osobowych.
Jeśli jednak żaden z wymienionych środków ochrony nie jest właściwy, przekazywanie danych do krajów trzecich jest zabronione. Jest to jedna z najważniejszych zmian, jakie wprowadziło RODO. Dzięki temu państwa trzecie będą musiały zapewnić odpowiedni poziom ochrony danych osobowych, co ograniczy ryzyko naruszeń praw i wolności osób, których dane dotyczą.
Podsumowując, RODO wprowadza regulacje dotyczące przekazywania danych do krajów trzecich. Przed przekazaniem danych konieczne jest dokładne przeanalizowanie, czy kraj, do którego są przekazywane dane, zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych osobowych. Ewentualnie, można przekazywać dane w oparciu o dodatkowe środki ochrony, takie jak standardowe klauzule umowne, które także muszą spełniać wymagane normy. Wszystko po to, żeby zapewnić odpowiedni poziom ochrony danych osobowych osób, których dane dotyczą.
Kiedy przekazywanie danych do krajów trzecich jest dozwolone?
Kiedy przekazywanie danych do krajów trzecich jest dozwolone?
Współczesny świat coraz bardziej opiera się na wymianie informacji elektronicznej. W tego typu działalności jednym z kluczowych aspektów jest bezpieczeństwo i ochrona prywatności danych osobowych. Jedną z kwestii, której trzeba poświęcić szczególną uwagę, jest przekazywanie danych osobowych do krajów trzecich. W jaki sposób można to zrobić zgodnie z prawem?
Wyjściem z sytuacji, w której przetwarzane dane znajdują się w krajach trzecich, może być wprowadzenie mechanizmów ochrony, zapewniających odpowiedni poziom ochrony danych osobowych. Wizerunkowo najlepiej prezentuje się system tzw. zatwierdzonych klauzul standardowych, czyli szczególnych umów, które można wykorzystać do legalnego przekazywania danych do krajów trzecich. W tym przypadku warunki umowy muszą odpowiadać odpowiedniemu poziomowi ochrony, który przewiduje Uni europejskie prawo.
Do najważniejszych aspektów związanych z formułowaniem treści umów należy przede wszystkim zawarcie klauzul gwarantujących prawo do prywatności i ochronę danych osobowych. W umowie muszą zostać wymienione konkretne dane osobowe, które będą przekazywane, a także w jakich celach i przez jaki okres czasu będzie się to odbywało. Wskazanie odbiorców, którzy będą mieli dostęp do danych oraz wyjaśnienie sposobu przetwarzania danych również musi znaleźć się w umowie.
Jeśli chodzi o kwestie związane z inspektorami danych, to w przypadku przekazywania danych do krajów trzecich, pojawiają się dodatkowe obowiązki. Inspektorzy danych będą musieli uważnie monitorować, czy wszystkie zasady ochrony danych osobowych są przestrzegane. Jeśli stwierdzą jakieś nieprawidłowości, powinni niezwłocznie poinformować o nich organ zarządzający.
Warto przypomnieć, że przekazywanie danych do krajów trzecich, zwłaszcza tych poza Europą, może wiązać się z dużym ryzykiem. Wysoka liczba cyberataków w krajach, w których ochrona prywatności jest na niższym poziomie oraz niskie standardy kontroli danych, powodują, że podejmowanie takiego ryzyka, wymaga szczególnej ostrożności oraz zabezpieczenia danych według aktualnej wiedzy i technologii.
Podsumowując, przekazywanie danych osobowych do krajów trzecich jest dozwolone, ale tylko z uwzględnieniem wszystkich wymaganych przez prawo zasad. Najlepiej zastanowić się, czy takie działanie jest niezbędne, a jeżeli tak, to wprowadzić odpowiednie zabezpieczenia i wybierać wiarygodnych partnerów, w celu ograniczenia ryzyka. W przypadku wątpliwości, warto zwrócić się do prawnika specjalizującego się w ochronie danych osobowych.
Jakie narzędzia instytucje mogą używać do przekazywania danych do krajów trzecich?
W ramach działań biznesowych instytucje coraz częściej korzystają z usług firm zlokalizowanych w krajach trzecich. W takiej sytuacji przekazywanie danych osobowych poza granice EOG staje się koniecznością. Warto jednak pamiętać, że taka praktyka może stanowić ryzyko dla ochrony prywatności osób, których dane dotyczą. Dlatego istotne jest, aby przed przekazaniem danych instytucje dokładnie przeanalizowały swoją sytuację i wykorzystały odpowiednie narzędzia, które zagwarantują właściwą ochronę danych osobowych.
Jednym z narzędzi umożliwiających przekazywanie danych poza granice EOG są standardowe klauzule umowne. Są to wzorce umów, którymi kierują się Komisja Europejska oraz organy ds. ochrony danych osobowych. Ich zadaniem jest zapewnienie, że przekazywane dane będą traktowane zgodnie z wymaganiami unijnej regulacji o ochronie prywatności. Standardowe klauzule umowne są jednym z najprostszych i najbezpieczniejszych sposobów na przekazywanie danych poza EOG, a ich użycie jest zalecane z uwagi na ogólną zgodność z przepisami RODO.
Innym narzędziem, które można wykorzystać do przekazywania danych do krajów trzecich, są tzw. mechanizmy ochrony prywatności, takie jak np. tarcze prywatności, tj. „EU-U.S. Privacy Shield” i „Swiss-U.S. Privacy Shield”. Są to programy, które umożliwiają amerykańskim firmom, które zobowiązały się do przestrzegania określonych standardów ochrony prywatności, przekazywanie danych z UE i Szwajcarii do USA.
Warto jednak pamiętać, że nie zawsze takie narzędzia są odpowiednie. W przypadku przekazywania danych do krajów trzecich, które nie zapewniają odpowiedniego poziomu ochrony prywatności, może okazać się konieczne wykorzystanie innego narzędzia, jakim są klauzule dotyczące tajemnicy. Klauzule te umożliwiają uzgodnienie specjalnych środków ochrony, które powinny zostać wprowadzone w celu ochrony prywatności danych.
Ostatecznie, niezależnie od wykorzystywanych narzędzi, instytucje muszą pamiętać o obowiązku dokładnej analizy każdej sytuacji dotyczącej przekazywania danych do krajów trzecich. Takie podejście pozwoli na zachowanie właściwej równowagi pomiędzy potrzebą przekazywania danych a ochroną prywatności osób, których dane dotyczą. Dzieje się tak w sposób, który jest zgodny z najnowszymi przepisami prawa ochrony danych osobowych.
Kiedy wystarczy stosowanie standardowych klauzul umownych?
W przypadku przetwarzania danych osobowych w ramach umowy, istotne jest, aby zawrzeć klauzule dotyczące ochrony danych. Wskazane jest stosowanie standardowych klauzul, które uwzględniają wymagania wynikające z RODO i dotyczące przetwarzania danych osobowych, a w szczególności zabezpieczenia danych, czasu przechowywania, przekazywania i udostępniania.
Standardowe klauzule umowne są jednym z narzędzi umożliwiających udzielanie gwarancji odpowiedniego poziomu ochrony danych w przypadku przetwarzania danych osobowych przez podmioty zlokalizowane poza Unią Europejską, które nie zapewniają adekwatnego poziomu ochrony.
Powszechne stosowanie standardowych klauzul umownych przyczynia się do unifikacji postanowień umownych dotyczących ochrony danych osobowych i ułatwia wymianę danych osobowych, co jest szczególnie istotne w przypadku przetwarzania danych przez dwa lub więcej podmiotów.
Warto zwrócić uwagę na to, że standardowe klauzule umowne nie są stosowane w każdej sytuacji. W przypadku, gdy podmiot przetwarzający dane osobowe spełnia wymagania wynikające z RODO, a jego działalność nie wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych o wysokim ryzyku, nie ma potrzeby stosowania dodatkowych klauzul umownych.
Warto pamiętać, że standardowe klauzule umowne muszą być stosowane w sposób spójny z RODO i dopasowane do indywidualnych potrzeb każdej umowy. Ponadto, przed zastosowaniem standardowych klauzul umownych, warto dokładnie zweryfikować, czy podmiot przetwarzający dane osobowe spełnia wymagania wynikające z RODO, a jego działalność nie wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych o wysokim ryzyku.
Wniosek jest taki, że uważne i profesjonalne podejście do zagadnienia klauzul umownych w kontekście ochrony danych osobowych jest niezbędne, aby umowy zawierane pomiędzy podmiotami odpowiedzialnymi za przetwarzanie danych, spełniały wymagania wynikające z RODO i zapewniały odpowiedni poziom ochrony danych osobowych indywidualnych użytkowników. W przypadku wątpliwości co do właściwego stosowania klauzul umownych warto skontaktować się z ekspertami z dziedziny ochrony danych osobowych.
Co to są tarcze prywatności (Privacy Shield) i jak działają?
Tarcze prywatności (Privacy Shield) to mechanizm transatlantyckiej wymiany danych osobowych pomiędzy Unią Europejską (UE) a Stanami Zjednoczonymi (USA). Umowa ta, która zastąpiła porozumienie Safe Harbor z 2000 roku, została podpisana w 2016 roku. Jej celem jest zapewnienie ochrony prywatności oraz przetwarzania danych osobowych obywateli UE w USA, a także zwiększenie pewności, że przetwarzanie tych danych jest zgodne z unijnymi standardami.
Tarcze prywatności składają się z przepisów oraz odpowiednich praktyk stosowanych przez firmy, które zbierają dane osobowe w celach handlowych i marketingowych. Mechanizm ten wymaga przestrzegania określonych standardów dotyczących ochrony danych, transparentności przetwarzania, przestrzegania praw użytkowników oraz ograniczenia dostępu do danych osobowych.
W związku z tym, przedsiębiorstwa muszą przestrzegać szeregu zasad, takich jak udzielanie klientom pełnej informacji, jakie dane są zbierane, w jaki sposób i w jakim celu są one przetwarzane, jak również umieć udzielić odpowiedzi na potencjalne pytania i wątpliwości klientów. Dodatkowo, przedsiębiorstwa muszą wprowadzić odpowiednie zabezpieczenia, które chronią dane osobowe, m.in. w postaci systemów ochrony przed nieautoryzowanym dostępem oraz procedur roboczych i szkoleń dla pracowników.
Własnymi zobowiązaniami na rzecz ochrony prywatności objęte są także inspektorzy danych – osoby powoływane w celu monitorowania przetwarzania danych osobowych na terenie UE.
Należy podkreślić, że każda firma, w tym również amerykańska, chcąca przetwarzać dane osobowe w ramach Tarczy prywatności musi podpisać stosowną umowę z Departamentem Handlu USA, w której zobowiązuje się do przestrzegania określonych standardów ochrony prywatności. Dodatkowo, amerykański organ kontroli – Federalna Komisja Handlu (FTC) – ma prawo do kontrolowania, czy przedsiębiorstwa przestrzegają określonych standardów.
W fazie wdrażania mechanizmu Tarczy prywatności pojawiły się pewne wątpliwości co do jego skuteczności oraz przestrzegania zasad ochrony prywatności przez firmy. Z tego względu, w dniu 16 lipca 2020 roku Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok, w którym uznano mechanizm Tarczy prywatności za nieważny. Trybunał uznał, że Tarcza prywatności nie zapewnia odpowiedniego poziomu ochrony danych osobowych, szczególnie w przypadku dostępu służb amerykańskich do tych danych. Warto przy tym zaznaczyć, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości oznacza wyłącznie nieważność pracy Tarczy prywatności, a nie zobowiązania przedsiębiorstw z UE i USA do zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony danych osobowych. W tym zakresie, postępowanie będzie koordynowane przez krajowe organy ochrony danych, które będą monitorować przekazywanie danych do Stanów Zjednoczonych oraz egzekwować przestrzeganie ochrony danych osobowych.
Jakie kwestie powinno się uwzględniać podczas negocjacji umowy o przekazywaniu danych?
Podczas negocjacji umowy o przekazywaniu danych, powinno się uwzględniać szereg kwestii. Warto pamiętać, że ochrona danych osobowych to dziedzina prawa, która jest szczególnie ważna i wymaga zwiększonej uwagi. W tekście omówimy najważniejsze kwestie, które należy uwzględnić podczas negocjacji umowy dotyczącej przekazywania danych.
Po pierwsze, umowa powinna jasno określać cele, dla których dane osobowe są przetwarzane oraz rodzaj przekazywanych danych. Powinna również precyzować, kto jest administratorem danych oraz kto jest odbiorcą danych. Warto zaznaczyć, że odbiorcy danych powinni zostać wskazani z imienia i nazwiska, a nie tylko podana kategoria, np. „firmy zewnętrzne”.
Po drugie, umowa powinna określać warunki przetwarzania danych, takie jak czas przetwarzania, sposób przechowywania, zabezpieczenia techniczne, i wiele innych. Warto zwrócić uwagę na procedury stosowane przy przetwarzaniu danych, konieczność uzyskania zgody na wykorzystanie danych oraz prawo do kontroli i usunięcia danych osobowych.
Po trzecie, umowa powinna określać odpowiedzialność za przetwarzanie danych, w tym za ochronę przed nieuprawnionym dostępem oraz za szkody wynikłe z naruszenia prawa o ochronie danych osobowych. Należy pamiętać, że na podstawie RODO, Administrator danych osobowych ponosi odpowiedzialność za szkody, jakie powstaną w wyniku naruszenia przepisów RODO w trakcie przetwarzania danych.
Po czwarte, umowa powinna precyzyjnie określać procedury dotyczące zgłaszania i rozpatrywania żądań osób, których dane dotyczą, w tym prawo do dostępu, modyfikacji, usunięcia danych oraz składania reklamacji. Warto upewnić się, że umowa przewiduje dyrektywy w zakresie przebiegu postępowania zgodnego z RODO.
Podsumowując, negocjacje umowy dotyczącej przekazywania danych muszą byc wnikliwe i rzetelne, nie należy podejmować decyzji bez profesjonalnej porady prawnika lub specjalisty ds. ochrony danych osobowych. Umowa powinna jasno określać obowiązki i prawa obu stron oraz zawierać wszelkie niezbędne zapisy, które zapewnią bezpieczne i skuteczne przetwarzanie danych osobowych.
Jakie kary grożą za nieprzestrzeganie wymogów dotyczących przekazywania danych do krajów trzecich?
Nieprzestrzeganie wymogów dotyczących przekazywania danych do krajów trzecich to poważne naruszenie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Zgodnie z unijną dyrektywą o ochronie danych osobowych oraz rozporządzeniem RODO, takie przekazanie informacji do państw spoza Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) odbywać się może tylko wówczas, gdy przepisy w tym zakresie zostaną spełnione.
Podstawowym wymogiem jest uzyskanie zgody osoby, której dane dotyczą, na przekazanie ich do kraju trzeciego. Zgoda musi być wyrażona jawnie, zrozumiale i dobrowolnie. Ponadto, jej wycofanie musi być równie łatwe jak jej wyrażenie.
Kolejnym ważnym elementem jest zapewnienie wystarczającego stopnia ochrony danych osobowych przy przekazywaniu ich do kraju trzeciego. W tym celu inspektor danych musi przeprowadzić odpowiednią analizę ryzyka oraz wykorzystać odpowiednie mechanizmy ochrony, takie jak standardowe klauzule umowne, tarcze prywatności, kodeksy postępowania lub decyzje Komisji dotyczące adekwatności ochrony.
Jeśli wymagania te nie zostaną spełnione, to grożą sprawcy poważne konsekwencje, w tym wysokiej wysokości kary finansowe, nałożone przez organy nadzorcze. W przypadku RODO, maksymalna kara może wynosić nawet 20 mln euro lub 4% całkowitego globalnego obrotu.
Ponadto, osoba, której dane dotyczą może również wnieść przeciw sprzedawcy skargę do organu nadzorczego lub podjąć próbę dochodzenia swoich praw przed sądem.
Warto jednocześnie zaznaczyć, że taki kształt przepisów wynika nie tylko z wyraźnej potrzeby ochrony prywatności i danych osobowych, ale również z faktu, że kraje trzecie mogą stosować zasady zasadniczo różniące się od tych obowiązujących w Unii Europejskiej. W wyniku takich różnic niebezpieczeństwa związane z przetwarzaniem danych osobowych wzrastają, co wiąże się z koniecznością stosowania odpowiednich zabezpieczeń i procedur, a także z precyzyjną kontrolą transakcji związanych z przekazywaniem danych.
Jakie trendy w prawie ochrony danych osobowych dotyczą przekazywania danych do krajów trzecich?
W ostatnich latach coraz większą uwagę w prawie ochrony danych osobowych zwraca się na kwestię przekazywania danych do krajów trzecich. Głównym powodem takiej tendencji jest rozwój technologiczny oraz mobilność danych, które z jednej strony pozwalają na lepszą komunikację, a z drugiej strony stwarzają wiele ryzyk dla bezpieczeństwa i prywatności danych. W niniejszym tekście autor omówi trendy w prawie ochrony danych osobowych dotyczące przekazywania danych do krajów trzecich.
Pierwszym krokiem do zrozumienia problematyki transferów danych do krajów trzecich jest określenie, co rozumiemy pod tym pojęciem. Krajami trzecimi należy rozumieć kraje spoza Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), które nie zapewniają takiego samego poziomu ochrony danych osobowych jak kraje EOG. Przekazywanie danych do krajów trzecich może wiązać się z ryzykiem naruszenia prywatności oraz bezpieczeństwa danych.
Obecnie, w kontekście przekazywania danych do krajów trzecich, szczególną uwagę należy poświęcić takim procesom jak outsourcing oraz chmury obliczeniowej. W przypadku outsourcingu, czyli przekazywania zadania lub funkcji do zewnętrznego podmiotu, istotne jest określenie miejsca przetwarzania danych. Zazwyczaj przedsiębiorcy decydują się na outsourcing usług do krajów, w których koszty pracy są mniejsze niż w kraju macierzystym. W takim przypadku, przedsiębiorca powinien dokładnie sprawdzić, czy podmiot do którego przekazuje dane, zapewnia takie same warunki ochrony danych osobowych, jak w kraju macierzystym. W przypadku branży chmurowej, czyli przetwarzania danych w zdalnych serwerach, ważne jest określenie, gdzie dokładnie są przechowywane dane oraz czy państwo, na którego terenie znajdują się serwery, zapewnia dostateczny poziom ochrony danych osobowych.
Na poziomie regulacyjnym ważnym instrumentem regulującym transfer danych do krajów trzecich jest RODO (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE). RODO wprowadza szereg zmian w porównaniu z poprzednim stanem prawnym w zakresie przetwarzania danych, w tym przekazywania ich do krajów trzecich. Art. 44 i 46 RODO określają warunki, na jakich możliwe jest transferowanie danych poza EOG. W przypadku przekazywania danych do krajów trzecich, przed przekazaniem danych właściciel danych musi zapewnić odpowiedni poziom ochrony danych osobowych na poziomie krajowym lub sektorowym, tak samo jak w przypadku transferów wewnątrz EOG.
Ze względu na dynamiczne zmiany w zakresie ochrony danych osobowych oraz mobilności danych, postulowane są zmiany w stosunku do obecnie obowiązujących przepisów. Jednym ze sposobów na zwiększenie ochrony danych przy przekazywaniu ich do krajów trzecich, jest wprowadzenie dodatkowych rozwiązań technicznych, takich jak rozszerzona kryptografia i wirtualne sieci prywatne. Ważne jest również, aby rozwój technologiczny szedł w parze z prawem, a regulacje prawa były elastyczne i adekwatne do zmieniającej się rzeczywistości.
Podsumowując, przekazywanie danych do krajów trzecich stwarza wiele ryzyk dla ochrony danych osobowych, w tym dla bezpieczeństwa i prywatności danych. Jednym ze sposobów na minimalizowanie tych ryzyk jest wprowadzenie odpowiednich rozwiązań technicznych oraz zwiększenie świadomości dotyczącej zagrożeń związanych z transferami danych do krajów trzecich. W efekcie, będzie to prowadzić do wyższego poziomu ochrony danych osobowych dla przedsiębiorców i użytkowników.
